διάνοια 

мꙑсль, помъіслъ, помъішл҄ень, раꙁѹмъ, срьдьце*, съвѣсть, съмъіслъ, оумъ
τῆς διανοίας оумьнъ
ἐσκοτισμένος τὴν διάνοιαν, ἐσκοτισμένος τῇ διανοίᾳ омраенъ оумомь
ἡ διάνοια ἐξίσταται погѹбт ѹмъ [с]
κατὰ διάνοιαν, τῇ διανοίᾳ, ἐπὶ τῆς διανοίας, ἐν τῇ διανοίᾳ въ [на] оумѣ